ROZDZIAŁ XIV

ROZDZIAŁ XIV

Czuję przeszywający i pulsujący ból głowy. Nie mogę otworzyć oczu, ani tym bardziej podnieść się, gdyż plastik owijający moją szyję skutecznie mi to utrudnia. Słyszę różne głosy, ale jeden z nich potrafię rozpoznać bez problemu.

- A-Adam - szepczę, nie mając siły na wydobycie głośniejszego dźwięku.

Niemal natychmiast czuję zbliżającą się postać, która zajmuje miejsce tuż przy mnie.

- Ala?

Druga próba podniesienia powiek udaje się, dzięki czemu widzę znajomą sylwetkę.

- Co się ze mną dzieje?

- Miałaś wypadek - westchnął ciężko.

- Jaki wypadek? - dopytuję, siłując się jednocześnie z własnym ciałem, aby doprowadzić je do pozycji półsiedzącej.

- Nie ruszaj się. Nie wolno ci.

- Możesz mi w końcu powiedzieć co się stało? - ton mojego głosu staje się wyraźnie silniejszy.

- Spadłaś ze schodów.

Przy pomocy jego słów błyskawicznie przypominam sobie wcześniejsze wydarzenia, które sprawiły, że jestem w tym miejscu.

- Igor...

- Spokojnie, nic ci już nie zrobi.

- A gdzie ja właściwie jestem?

- W szpitalu w Bełchatowie. Dzwoniłem do twojej ciotki, niedługo powinna się zjawić.

- Wiedziałam żeby tu nie przyjeżdżać.

- To nie twoja wina, skąd mogłaś wiedzieć, że...

- Nieważne. Był tu jakiś lekarz i mówił co i jak?

- Był jakieś pół godziny temu, ale jeszcze spałaś. Mówił, że musisz mieć usztywniony kręgosłup, stąd ten kołnierz.

- Coś jeszcze?

- Masz prawą rękę w gipsie, no i kilka siniaków i zadrapań. Na szczęście nic groźniejszego się nie stało, ale muszą cię tu trochę przytrzymać.

- Ile?

- Nie wiem. Pewnie tyle ile będzie trzeba.

- Nie chcę tu być. Chcę wrócić do Warszawy.

- Zabiorę cię do domu kiedy tylko będzie można.

- To miejsce przynosi mi pecha - westchnęłam i odwróciłam lekko głowę w stronę okna.

Później...

- Ty mnie normalnie przyprawisz o zawał.

- Spokojnie ciociu, jak widzisz żyję i mam się całkiem dobrze - zaśmiałam się w celu rozluźnienia atmosfery.

- Może warto byłoby powiadomić mamę, co?

- Po co? Nie denerwujmy jej. Niedługo stąd wyjdę, a poza tym kiedy tylko będą wakacje, pojadę ją odwiedzić. Zostawmy to tak jak jest.

W odpowiedzi ciotka przewróciła oczami i zaczęła zapełniać moją szafkę różnymi artykułami spożywczymi. 

Po upływie około godziny zostałam sama. Czułam się jak sparaliżowana, nie mogąc wstać ani poruszyć głową czy zagipsowaną ręką. Czas dłużył się niemiłosiernie, a na dodatek nie mogłam spać. Ciągle czułam ból. Na szczęście udało mi się w końcu odpłynąć, aby chociaż w minimalnym stopniu dać upust zmęczeniu i trudom całego dnia.

Rano...

Obudziły mnie promienie słońca przedzierające się przez nieszczelnie zasłonięte rolety. Usłyszałam krzątającą się pielęgniarkę, która wyraźnie zbliżała się do mojej osoby.

- Dzień dobry.

- Dzień dobry - odparłam.

- Muszę zrobić zastrzyk i zmienić kroplówkę. Jak się czujesz?

- Głowa mnie boli. Tak poza tym raczej dobrze.

- Z dnia na dzień będzie coraz lepiej, trochę cierpliwości - zaśmiała się i wbiła strzykawką w moją skórę. - Tak w ogóle, to chyba ktoś do ciebie przyszedł.

- Kto? - zdziwiłam się. - O tej godzinie? Przecież jest dopiero...

- Dziesiąta rano - przerwała mi. - Długo spałaś. 

- Późno zasnęłam. 

- Dobrze. Na razie to wszystko. Za około godzinę przyjdzie lekarz i sprawdzi czy wszystko w porządku - powiedziała i sprawnym ruchem opuściła moją salę.

Nie minęła minuta, kiedy przez drzwi przeszła dobrze znana mi postać.

- Nico?

- Cześć.

- Co ty tu robisz? - zdziwiłam się.

- Słyszałem co ci się stało, więc postanowiłem cię odwiedzić, chociaż widzę, że dobrze o ciebie dbają - uśmiechnął się, wskazując na szafkę przy łóżku uginającą się wręcz od ilości jedzenia i innych mniej lub bardziej przydatnych rzeczy.

- To miłe - odwzajemniłam uśmiech. - A nie masz dzisiaj przypadkiem treningu?

- Gdybym miał, nie było mnie tu teraz.

- No tak, racja.

- To... jak się czujesz? - spytał.

- Dobrze - skłamałam. - Pewnie niedługo stąd wyjdę.

- Cieszę się. Gdyby Facu...

- Proszę, nie mówmy o nim - przerwałam mu.

- Pewnie by się zmartwił - dokończył.

- Liczę na to, że niczego się nie dowie.

- Jeśli chcesz, no to nic mu nie powiem.

- Dzięki. To skończona historia, nie chcę do tego wracać. Poza tym minął już ponad miesiąc, więc...

- I myślisz, że przez ten miesiąc o tobie zapomniał?

- Mam taką nadzieję. No a co tam u was? Jak chłopaki? - zmieniłam temat.

- Jak zawsze wspaniale - zaśmiał się. - Karol ma jakieś tam drobne urazy, ale to nic takiego. Żarcik go nie opuścił - dodał.

- Cieszę się - zawtórowałam mu. - Czego jak czego, ale tych jego przekomarzań z Andrzejem brakuje mi najbardziej.

- Zawsze możesz nas odwiedzić.

- Zobaczymy jak to wyjdzie.

- Dobra, wiesz co będę się już zbierał. Mam jeszcze parę spraw do załatwienia, a poza tym nie chcę cię zanudzać. Odpoczywaj - powiedział i z uśmiechem opuścił moją salę.

Spędziłam w szpitalu cały tydzień. W międzyczasie ciotka na przemian z Adamem starali się mnie regularnie odwiedzać. Na szczęście byłam już w stanie opuścić budynek o własnych siłach, dlatego też dzięki mojemu przyjacielowi mogłam wrócić do domu. Oczywiście o powrocie na uczelnię nie było jeszcze mowy, ale samo przebywanie w moim warszawskim mieszkaniu sprawiało, że czułam się o wiele lepiej.

- Na pewno sobie poradzisz?

- Tak. Na pewno, a gdyby nawet coś było nie tak, to przecież mieszkasz całkiem niedaleko.

- Pamiętaj. Masz leżeć i odpoczywać. Żadnych gwałtownych ruchów.

- Mówisz tak samo jak ten lekarz - zaśmiałam się.

- Trzymaj się mała. Wpadnę wieczorem - powiedział, po czym cmoknął mnie w czoło i opuścił moje mieszkanie.

Nie pozostało mi nic innego, jak tylko zastosować się do jego rad i zająć jakże dogodne miejsce, jakim była moja ukochana kanapa w salonie. Zanim się tam udałam, zbliżyłam się do lustra i spojrzałam w jego odbicie. Posiniaczona twarz. Dosłownie jakbym stoczyła z kimś walkę na ringu i nie uniknęła ani jednego ciosu. Z czasem jednak powinno być coraz lepiej i według prognoz lekarzy, w przeciągu dwóch tygodni nie powinno już być ani śladu. Jedyne ograniczenie stanowił kołnierz i gips na ręce, ale i tego w niedługim czasie miałam nadzieję się pozbyć. Przebrana w luźne dresy i sweter zaparzyłam sobie malinowej herbaty i usadowiłam wygodnie przed telewizorem. Znalazłam dosyć przyjemną komedię, w którą zupełnie się wciągnęłam, nie zdając sobie nawet sprawy, że ktoś puka do drzwi. Z trudem podniosłam się do pozycji stojącej i wolnym krokiem przemierzyłam dystans dzielący kanapę od przedpokoju. W pewnym momencie w mojej głowie zaczęły krążyć różne myśli. Pierwszą z nich odruchowo był Igor. Po chwili jednak się ogarnęłam i przekręciłam klucz. Byłam w totalnym szoku widząc osobę, która stoi tuż przede mną.

- Ala...

____________________________________________________________

14 :) Polska, Biało-Czerwoni! :D Co to był za mecz, po prostu poezja. Szybko, łatwo i przyjemnie. Oby jutro było podobnie ;) Jak rozdział? Podoba się? Kolejny będzie dłuższy i pojawi się już w niedzielę :) Jutro trzymamy ponownie kciuki za Naszych chłopców, Alleluja i do przodu! :D Do niedzieli, buziaki ;*

#uzależniona_od_siatkówki