ROZDZIAŁ IX

ROZDZIAŁ IX

8:30. Czas opuścić mieszkanie. Po dwudziestu minutach drogi przekroczyłam próg bełchatowskiej hali. Przejście przez korytarz prowadzący na boisko trwało wieczność. W końcu dotarłam na miejsce i ujrzałam całą grupę graczy na rozruchu. Podeszłam do trenera i przywitałam się grzecznie.

- Muszę pójść na chwilę do swojego gabinetu, wiesz co masz robić – powiedział mężczyzna, a po chwili w zniknął w ciemnym, długim korytarzu wyprowadzającym z parkietu.

Kiedy tylko straciłam go z pola widzenia, niczym poparzona wyrwałam do magazynu. Myślałam, że to dobra metoda aby ukryć się przed pewną osobą, jednak nie minęła nawet minuta, kiedy usłyszałam znaczące chrząknięcie.

- Pogadamy?

- Teraz? Jestem zajęta.

- Po treningu – odpowiedział i wrócił do grupy biegających wokół boiska kolegów. 

Czyli jednak rozmowa była nieunikniona. Przez cały ten czas czułam ścisk w żołądku, a ręce odmawiały mi posłuszeństwa. Jak na złość czas minął bardzo szybko, przez co nim się obejrzałam, stałam przed „Energią” przestępując z nogi na nogę. Po chwili ujrzałam wyłaniającą się, prawie dwumetrową sylwetkę.

- Pięknie wyglądasz – uśmiechnął się, co bezskutecznie próbowałam odwzajemnić.

- Chcesz rozmawiać tutaj?

- Nie, przejdźmy się – powiedział, jednak nie dane było nam zrealizować tego planu, gdyż naszym oczom ukazał się nie kto inny, a Igor.

- Więc to ten frajer – zaśmiał się.

- Co ty tu robisz? – zdziwiłam się.

- Chciałem zobaczyć gdzie praktykujesz. Nie sądziłam, że będę miał aż takie szczęście, że uda mi się osobiście poznać twojego byłego.

- Co on mówi? – spytał Facu. – Poza tym kto to w ogóle jest?

- Igor.

- Ten Igor?!

- Przydupas ma jakiś problem? – zapytał blondyn i zbliżył się do nas na minimalną odległość.

- Ala, o co tu chodzi? 

- Jeśli nie chce ci dać spokoju, to chętnie wytłumaczę mu, że jego czas już minął – powiedział Igor i popisowo przyciągnął mnie do siebie.

- Możesz mi do cholery wyjaśnić co jest grane?!

Po chwili zostałam nachalnie przyparta do ust blondyna, co skutecznie wyprowadziło bruneta z równowagi. Z nosa Igora wydobyła się czerwona ciecz, przez co nie chciał pozostać dłużnym Argentyńczykowi. Na całe szczęście zauważyłam opuszczających halę Srećko i Aleksę. 

- Chłopaki! – krzyknęłam, po czym natychmiast znaleźli się pomiędzy okładającą się dwójką i skutecznie rozdzielili ją od siebie.

- Alicja! – krzyczał Facu, szarpiąc się w rękach jednego z siatkarzy.

- Frajer, ale potrafi nieźle przypierdolić – zaśmiał się ze satysfakcją Igor i zaczął oddalać, przy czym dodał tylko – Czekam na ciebie, skarbie.

Stałam jak wryta i nie wiedziałam co mam zrobić. Gdyby nie przytrzymujący Facundo koledzy, jestem pewna, że rzuciłby się nie tylko na blondyna, ale też i na mnie.

- Jak mogłaś? – spytał próbując się opanować.

- To w ogóle nie miało być tak – odparłam, starając się pamiętać o oddychaniu.

- A jak?!

- Bo to… to wszystko przez ciebie! – krzyknęłam, zmieniając diametralnie strategię.

- Przeze mnie?!

- Tak! Gdybyś nie obściskiwał się z jakąś cycatą blondyną, to w ogóle by do niczego nie doszło!

- Z nikim się nie obściskiwałem, kretynko i gdybyś dała mi chociaż raz dojść do słowa, to wiedziałabyś jak było naprawdę! A wy mnie puśćcie do cholery!

- O przepraszam bardzo, ale nikt normalny nie zaprasza obcej baby do domu i przymila się do jej, kiedy teoretycznie ma się dziewczynę!

- Właśnie widzę jaka z ciebie dziewczyna! Najpierw wypłakujesz mi się w ramię i przeżywasz jak bardzo skrzywdził cię ten popierdoleniec, a później liżesz się z nim tuż obok mnie! Wiesz kim jesteś?!

- Odezwał się świętoszek! Widocznie lepszy jest nawet największy popierdoleniec, niż ty! – krzyknęłam i zakończyłam tą bezsensowną wymianę zdań, bądź co bądź na otwartej przestrzeni, na której znajdowało się sporo ludzi.

Facundo

- Możecie mnie już w końcu puścić? – powiedziałem i po wyrwaniu się z uścisku obserwowałem, jak jej sylwetka oddala się w szybkim tempie.

- Stary, co tu się stało? – zapytał Lisinac.

- Nic. Właśnie byłeś świadkiem tego, jacy w tym kraju żyją pojebani ludzie – fuknąłem i zabrałem ze sobą swój treningowy plecak, po czym skierowałem się do samochodu i udałem w drogę powrotną do domu.

Alicja

- Po co urządziłeś tą scenkę? – spytałam z wyrzutem.

- Pomogłem rozwiązać twój problem – odpowiedział z satysfakcją.

- Chciałam to załatwić sama.

- Strasznie nerwowy ten koleś.

- Co nie zmienia faktu, że zachowałam się podle.

- E tam, po prostu od dzisiaj jesteś już z właściwą osobą – powiedział i objął mnie ramieniem.

- Naprawdę? Jestem?

- No jeśli ostatnie igraszki nie dały ci odpowiedzi, to chętnie to powtórzę – zaśmiał się.

Niby wiedziałam, że kocham Igora mimo tych wszystkich wad i rzeczy, które mi zrobił, jednak to stało się zbyt łatwo i zbyt szybko. Praktycznie w jeden dzień przewrócił mój poukładany względnie świat do góry nogami. Działał na mnie jak narkotyk, od którego jeszcze niedawno sam był uzależniony. W życiu chyba tak to jest, że zawsze chcemy to, czego nie możemy mieć, a gdy już to mamy, nie umiemy się tym w pełni cieszyć.

- Idziemy do ciebie?

W odpowiedzi pokiwałam głową, a po kilkunastu minutach znów znaleźliśmy się nadzy na łóżku, przypominając sobie ponownie nasze ciała i dotyk. Czułam, że teraz powinno być już lepiej. Wkrótce znów przyzwyczaję się do jego obecności i wkrótce znów będę mogła żyć pełnią szczęścia, którą mimo wszystko dawał mi on, blondyn o zwichrzonej czuprynie.

Miesiąc później…

- U mnie też wszystko dobrze. Można powiedzieć, bardzo dobrze – odpowiedziałam śmiejąc się, gdyż Igor doskonale wiedział gdzie mam łaskotki, co perfidnie w tym momencie wykorzystywał.

- Nie podoba mi się, że z nim jesteś.

- Oj Adaś, uwierz mi, że jest cudownie. Nie musisz się martwić.

- Boję się, że skończy się tak samo jak ostatnio.

- Ale to już nie jest to samo – powiedziałam z uśmiechem.

- No oby. To co? Jeszcze trzy miesiące i witam cię w Warszawie?

- Tak jest.

- A jak tam Facundo?

- Em, wiesz co, oddzwonię do ciebie jutro, muszę kończyć, buziaki, pa.

- Ale go spławiłaś – zaśmiał się blondyn.

- Nie spławiłam. Naprawdę musiałam kończyć, bo ktoś tu bezczelnie wykorzystuje moje słabe punkty – powiedziałam rozbawiona. 

- Idziesz jutro do tej hali?

- Tak. Jeszcze przez trzy miesiące muszę tam chodzić. Jeśli trener da mi dobre rekomendacje, to może uda mi się chociaż na dwa tygodnie wyskoczyć do Austrii.

- Naprawdę cię aż tak tam ciągnie? Już prawie koniec sezonu.

- Nie szkodzi. To miejsce jest magiczne.

- Wiesz, jakie miejsce jest jeszcze magiczne? – spytał i wskazał na niepościelone łóżko w mojej, to znaczy teraz w naszej sypialni.

Dzień później…

- Ala, podaj tejpy! – krzyknął trener.

- Dla kogo? 

- Dla mnie – usłyszałam.

Podeszłam niechętnie do właściciela tego głosu, po czym uklękłam przy nim i spytałam beznamiętnie o którą nogę chodzi.

- Uważaj trochę – upomniał mnie, kiedy widocznie okazałam się być niezbyt delikatna.

- To ty uważaj jak grasz – odparłam nie podnosząc nawet wzroku.

Po chwili Argentyńczyk wstał i upewnił się, czy może bez problemu chodzić i skakać. Reszta treningu upłynęła spokojnie. Wróciłam do domu, lecz nie zastałam w nim Igora. Zrobiłam sobie jakąś przekąskę i zasiadłam przed telewizorem, czekając na chłopaka. Po jakimś czasie usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi i znajomą twarz.

- Cześć – powiedziałam z uśmiechem.

- Cześć.

Po przejściu niewielkiego dystansu znalazł się tuż przy mnie i odkładając trzymany przeze mnie pusty talerz naparł na mnie swoimi ustami.

- Ty naprawdę jesteś jakiś niewyżyty – zaśmiałam się.

- Muszę nadrobić roczne zaległości – odpowiedział i spojrzał na mnie. Niby wszystko było w porządku, ale miałam dziwne wrażenie, że coś z nim jest nie tak.

- Chodź do łóżka – zaproponował.

- Nie. Nie mam ochoty – odparłam i zaczęłam obserwować jego reakcję. 

- Dlaczego nie? – spytał nerwowo, zaciskając kurczowo pięść.

- Wszystko w porządku? 

- Odpowiedz na moje pytanie! – krzyknął, po czym od razu się zreflektował i uspokoił ton. – Sorry. Pójdę pod prysznic.

W nocy…

Przebudziłam się nagle i spojrzałam na zegarek. 2:04. Miejsce koło mnie było puste, dlatego postanowiłam wstać i poszukać mojego współlokatora. Była idealna cisza, dzięki czemu usłyszałam cichy głos.

- Już niedługo.

- Niczego się nie domyśla.

- Wpadnę jutro.

- Tylko zostaw coś dla mnie. Do jutra.

Nie wiedząc o co chodzi wróciłam do łóżka i poczekałam na niego. Kiedy się położył, nie spodziewał się, że nie śpię.

- Jesteś wampirzycą – zaśmiał się.

- Rozmawiałeś z kimś przez telefon?

- No co ty, zobacz która godzina. Wszyscy normalni ludzie już dawno śpią. Ty też powinnaś. Dobranoc – powiedział i objął mnie w pasie.

Jemu udało się szybko odpłynąć, jednak ja miałam z tym spory problem. Zastanawiałam się, o co może chodzić i co najważniejsze, dlaczego Igor mnie okłamywał...

____________________________________________________________

Dziewiątka :) Może niezbyt długa i porywająca, ale rozdział kolejny będzie o wieeele dłuższy i ciekawszy ;) Co porabiacie? Odliczacie już dni do wakacji? W końcu nie ma to jak wyłożyć się na kocu lub leżaczku i ogrzewać cieplutkimi promieniami słońca :) Jeszcze 18 dni i witajcie Biało-Czerwoni <3 Następna część opowiadania teoretycznie w czwartek, ale wiecie, może coś się pojawi wcześniej? ;) Zobaczymy, a tymczasem życzę Wam miłego dnia i całuję mocno ;*

#uzależniona_od_siatkówki