ROZDZIAŁ VI

ROZDZIAŁ VI

Miesiąc później...

- Wszystkiego najlepszego księżniczko!

Adam wparował mi do pokoju z wielkim bukietem przepięknych kwiatów i obcałował wszędzie gdzie się dało.

- Dobrze, Adam! - śmiałam się - Łaskoczesz mnie!

- Jeszcze to sobie odbijemy.

- Kwiaty naprawdę wystarczą - odparłam z uśmiechem.

- Gdybym nie musiał dzisiaj jechać do tej Warszawy, to uczcilibyśmy to jakoś fajniej.

- A o której tam jedziesz?

- Jak tylko zjemy śniadanie.

Po kilkunastu minutach i wspólnie zjedzonym posiłku Adam skierował się na przedpokój aby ubrać kurtkę, a ja stojąc w szlafroku okrywającym piżamę przyglądałam się mu.

- Że też akurat muszę dzisiaj jechać - marudził.

- Szybko wrócisz i po sprawie.

- Może zadzwoń po Lidkę, albo po tego twojego Facu? Przynajmniej nie będziesz sama.

- Przecież dobrze wiesz, że Lidka jest chora, a Facu... Facu jest zajęty. Gra dzisiaj mecz i na pewno nie ma czasu - odparłam i zarumieniłam się lekko.

- No to się wynudzisz.

- O na pewno nie! - zaśmiałam się. - Może wybiorę się do galerii i sprawię sobie urodzinowy prezent? - podeszłam i poprawiłam mu kołnierzyk koszuli.

- Postaram się jak najszybciej wrócić, pa - powiedział i cmoknął mnie w policzek, po czym opuścił mieszkanie, zostawiając mnie w nim samą.

Nie miałam zamiaru się nudzić. Wybrałam się do łazienki i przytaszczyłam stamtąd całą walizkę kosmetyków, po czym postanowiłam urządzić mini spa w salonie. Po kliku, bądź kilkunastu "zabiegach" upiększających faktycznie nabrałam ochoty na wyjście do galerii i przechadzkę po sklepach. Nie zwlekając zbyt długo, ubrałam się w moje ulubione dżinsy i udałam w kierunku "Olimpii" na polowanie na ciuchy.

Później...

Nawet się nie zorientowałam, że zakupy zajęły mi tyle czasu. Kiedy wróciłam do domu, na zegarku dochodziła 18, a na zewnątrz zaczynało robić się szarawo. Udało mi się jednak kupić całkiem niezłą kieckę i szpilki, z czego byłam bardzo zadowolona. Przymierzyłam wszystko jeszcze raz na spokojnie i przejrzałam się w lustrze, po czym przebrałam w swoje domowe ciuchy i zasiadłam wygodnie przed telewizorem, włączając jakąś komedię, która akurat leciała w telewizji. Chwilę później zadzwonił telefon.

- Halo? Cześć przystojniaku - powiedziałam z uśmiechem, wiedząc doskonale kto jest po drugiej stronie.

- Właśnie takiego powitania oczekiwałem - zaśmiał się.

- Jak tam mecz? - spytałam.

- Dobrze, wygraliśmy.

- No to bardzo się cieszę.

- Masz jakieś plany na wieczór?

- Właściwie to nie, a...

- To już masz, będę u ciebie za godzinę - przerwał mi, po czym rozłączył się szybko sprawiając, że byłam zdezorientowana i zaczęłam zastanawiać się o co mu chodzi. Nie pozostało mi nic innego, jak tylko wrócić do mojej wygodnej pozy na kanapie i czekać na przyjście Argentyńczyka.

Godzinę później...

Usłyszałam dzwonek do drzwi. Zajęło mi chwilę aby je otworzyć, jednak kiedy w końcu to zrobiłam, nie ujrzałam nikogo w progu. Rozejrzałam się wokół i nagle moim oczom ukazała się ręka trzymająca piękny bukiet kwiatów, a po chwili cała sylwetka Facu. Wprawił mnie w niezłe osłupienie bo był ubrany w dżinsy i ciemną koszulę. W dodatku przywitał mnie swoim czarującym uśmiechem.

- Wszystkiego najlepszego! - powiedział i wręczył mi kwiaty.

- Skąd wiedziałeś? - uśmiechnęłam się i zaprosiłam go do środka.

- Trener nam powiedział.

- A on skąd wiedział?

- No przecież w stażu jest zapisana twoja data urodzenia. Ubieraj się, wychodzimy.

- Dokąd? - zdziwiłam się.

- Mówiłem ci.

- Mówiłeś, że do mnie wpadniesz - poprawiłam go.

- To teraz mówię, że wychodzimy - zaśmiał się.

- W tym momencie?

- Jeśli jesteś gotowa, to tak.

- Eem... nie, muszę się przebrać. Daj mi trochę czasu - powiedziałam i popędziłam wprost do swojej sypialni, a konkretnie szafy. Poczułam się zażenowana tym, że on wyglądał jak młody bóg, a ja przywitałam go jak ta sierotka Marysia w dresach i zwykłym topie.

Po kilkunastu minutach, w pełnym makijażu i nowo zakupionej sukience weszłam z powrotem do salonu.

- O ja pierdolę... to znaczy... wyglądasz... ekhem... pięknie wyglądasz.

Facu pomógł mi włożyć płaszcz, a chwilę później znaleźliśmy się już w jego samochodzie zaparkowanym pod moim domem, po czym ruszyliśmy w nieznanym mi kierunku.

- Możesz mi wreszcie powiedzieć dokąd mnie zabierasz? - dopytywałam.

- Zobaczysz. Spodoba ci się - zaśmiał się.

- Taki jesteś pewien? - droczyłam się z nim.

- Tak, jestem pewien.

Facundo starał się być tajemniczy do końca, jednak droga wiele mi zdradziła.

- Warszawa? - spytałam podekscytowana.

- Mówiłem, że ci się spodoba - odparł zadowolony.

Po około dwóch godzinach jazdy zaparkowaliśmy przed jedną z lepszych restauracji w mieście. Poczułam się nieswojo wiedząc, ile trzeba tam zapłacić za zjedzenie czegokolwiek, a wszystko wskazywało na to, że właśnie mieliśmy się tam udać.

- Eee... jesteś pewien, że chcesz tam wejść?

- Jasne, a czemu nie?

- Wiesz, że to bardzo drogi lokal?

- No i co z tego? - uśmiechnął się. - Dziś twoje święto i trzeba je uczcić. Przestań się tak nad wszystkim zastanawiać, zapraszam do środka - dodał i przepuścił mnie w drzwiach do pięknego wnętrza.

Później...

- Przepyszne - skomentowałam deser.

- Mój też. Chcesz spróbować?

- Pewnie - zaśmiałam się.

- Dolać może państwu jeszcze wina? - spytała kelnerka, która akurat do nas podeszła.

- Tak, poprosimy - odpowiedział za nas oboje Facu.

- Pięknie państwo razem wyglądacie - powiedziała kobieta podczas uzupełniania kieliszków.

- To ta pani pięknie wygląda.

Po zjedzonym wspólnie posiłku opuściliśmy restaurację i pokierowaliśmy się w stronę samochodu, jednak w ostatniej chwili coś mnie tknęło.

- Przecież piłeś. Chcesz prowadzić?

- Nie. W sumie miałem nadzieję, że pokażesz mi swoje miasto w blasku księżyca.

Rozbawił mnie tym stwierdzeniem, ale bez wahania się na to zgodziłam. Złapaliśmy się za ręce, po czym udaliśmy się przed siebie w celu zwiedzania różnych uliczek i miejsc. Facu przez cały czas rozśmieszał mnie i nie inaczej było wtedy, kiedy doszliśmy do podświetlanej fontanny, po której krawędziach zaczął chodzić.

- Złaź! - krzyknęłam.

- Jestem wyższy od ciebie.

- Tak, jesteś wyższy nawet bez balansowania na brzegach fontanny, złaź! - śmiałam się.

- Bo co? Boisz się, że tam wpadnę i będziesz musiała mnie ratować? - powiedział, kiedy zszedł na dół.

- Nie. Boję się, że tam wpadniesz i zniszczysz tą elegancką koszulę - zażartowałam.

- Zawsze mogę ją zdjąć.

- Zmarzniesz.

- Przy tobie? Nigdy.

- Może ci się przydać. Wiesz, że nie mamy gdzie spać?

- A po co spać? Nie podoba ci się tu? - zapytał uradowany.

W tej chwili mnie olśniło. Przecież miałam przy sobie klucze od mojego mieszkania. Nosiłam je cały czas w torebce i tym razem nie było inaczej.

- Podoba. Bardzo podoba, ale wiesz co? Jednak nie spędzimy tu całej nocy. Chodź! - powiedziałam i porwałam go za sobą w stronę mojego warszawskiego domu.

Po kilkunastu minutach drogi byliśmy już na miejscu. Chwilę zajęło mi odnalezienie kluczy w torebce, jednak kiedy w końcu mi się to udało, mogliśmy przekroczyć próg. Przeszliśmy do salonu, gdzie podeszłam do komody aby zapalić nocną lampkę.

- Wolisz spać u mnie w pokoju, czy tutaj? - spytałam, po czym odwróciłam się i prawie zetknęłam z twarzą Facu. Nie odpowiedział na moje pytanie.

- Hej, powiedz coś - zaśmiałam się.

W dalszym ciągu nie doczekałam się odpowiedzi, ale Argentyńczyk przyciągnął mnie delikatnie do siebie i oparł głowę na moim ramieniu.

- Kocham cię - wyszeptał.

Na te słowa cała zesztywniałam. Przez moją głowę przebiegło chyba z tysiąc myśli na raz i kompletnie nie wiedziałam co powinnam teraz zrobić. Odsunęłam się od niego i spojrzałam prosto w oczy. Uśmiechał się do mnie i wyraźnie czekał na jakąkolwiek reakcję, czy odpowiedź. Owszem, wypiliśmy trochę, ale chyba nie aż tyle, żeby wygadywał takie głupoty. Patrząc tak na niego jeszcze przez chwilę, pozwoliłam z powrotem się przyciągnąć.

- Możesz powtórzyć to co powiedziałeś?

- Kocham cię.

Ta odpowiedź dała mi impuls do tego, aby musnąć delikatnie jego wargi. Zauważyłam uśmiech i poczułam, jak przyspiesza mu serce, zresztą ze mną było podobnie. Facu odwzajemnił pocałunek, tym razem bardziej namiętnie i zachłannie, przygryzając dodatkowo moją wargę. Po chwili nasze nogi zaprowadziły nas wprost do łóżka w sypialni, gdzie od razu położyłam się na plechach i ponownie zatopiłam w jego spojrzeniu. Instynktownie zaczęłam odpinać guziki jego koszuli, rozkoszując się jednocześnie po raz kolejny wonią jego perfum. On nie pozostał mi dłużny i dopadł zamek mojej sukienki, powodując jednym szybkim ruchem to, że była ona bliska wylądowania na podłodze. Ujrzałam jego nagi i umięśniony brzuch oraz łańcuszek opadający na tors. Zawisł nade mną i zaczął obdarowywać pojedynczymi pocałunkami doprowadzając do tego, że ciężko było mi zapanować nad oddechem i wszystkimi myślami. Po chwili jednak udało mi się i obróciłam się tak, że teraz ja górowałam nad jego ciałem i podziwiałam całe jego piękno. Mogłabym to chyba robić przez cały czas, jednak noc była stanowczo za krótka.

Rano...

Obudziłam się i poczułam zimne miejsce obok. Podniosłam się z łóżka i okryłam kołdrą nagie ciało, zbierając jednocześnie z podłogi porozrzucane ubrania. Przebrałam się szybko w jakieś ciuchy, które pozostały w szafie i w tym samym momencie usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi.

- Cześć piękna, wyspałaś się?

W odpowiedzi pokiwałam tylko głową.

- Ładnie wyglądasz, ale wolałem cię w tej sukience, a później bez niej - wyszeptał mi do ucha.

- Oj przestań! - zaśmiałam się i szturchnęłam go w ramię. - Muszę cię uprzedzić, że nie byłam tu od dwóch miesięcy, więc lodówka jest kompletnie pusta - dodałam.

- Nie szkodzi. Kupimy coś po drodze.

Po kilkunastu minutach krzątaniny opuściliśmy moje mieszkanie i udaliśmy się w drogę powrotną do Bełchatowa.

Dwie godziny później...

- No to widzimy się jutro - powiedziałam i wyszłam z samochodu, jednak dosłownie sekundę później Facu stał tuż przede mną i zagradzał mi drogę.

- Chyba o czymś zapomniałaś.

- Eee... nie, wszystko wzięłam.

- Nie wszystko - odpowiedział i wskazał na swoje usta.

- Nie wiem o co ci chodzi - droczyłam się z nim.

- Z chęcią ci wyjaśnię - powiedział, po czym przyciągnął mnie do siebie i wziął to, o co prosił.

- Czy to już wszystko panie Conte? - spytałam z udawaną powagą.

- Tak. Teraz może pani iść.

- Do jutra - uśmiechnęłam się.

- Do jutra.

Uradowana i szczęśliwa przekroczyłam próg domu. Pierwsze co rzuciło mi się w oczy, to siedzący przy stole w kuchni Adam. Zdziwiłam się, że tak szybko wrócił ale i tak ucieszyłam się na jego widok. Coś chyba jednak było nie tak.

- Adam?

Opierał się rękoma i patrzył nieobecnym wzrokiem w jeden punkt. Po chwili wstał z miejsca i przytulił mnie mocno.

- Coś się stało? Powiedz mi.

Po raz kolejny nie otrzymałam odpowiedzi, ale usłyszałam, że Adam zaczyna szlochać i wzmacniać uścisk na moim ciele.

- Mój ojciec... nie żyje.

_______________________________________________________________

Rozdział szósty - check ;) Kto oglądał wczoraj w akcji Skrę i Jastrzębie? Szczerze mówiąc, miałam nadzieję, że walka o brązowy medal zakończy się po trzech meczach, jednak zabawa trwa dalej i wszystko jest jeszcze możliwe :) Jakie macie plany na majówkę? U mnie minie pewnie z powtórkami lektur w roli głównej, ale cóż, trzeba to jakoś przeżyć :) Kolejny rozdział w niedzielę ;) Mam nadzieję, że ten powyższy przypadł Wam do gustu mimo tego miodku i słodyczy :D Dziękuję za wejścia i do niedzieli, buziaki ;*

#uzależniona_od_siatkówki