ROZDZIAŁ I

ROZDZIAŁ I

   - Księżniczko, masz dzisiaj zamiar w ogóle wstać? - usłyszałam głos mojego przyjaciela, Adama, a po chwili ujrzałam go w progu drzwi do pokoju.

   - Która godzina? - wymamrotałam zaspana, zdejmując zabłąkane pasmo włosów z policzka.

   - Po 8.

   - Co?! Dlaczego mnie nie obudziłeś?!

   - Ciebie nie da się obudzić - zaśmiał się.

   - Wyjdź! Muszę się szybko ubrać, o 9 mam być w hali - powiedziałam i rzuciłam się pędem do szafy w celu wyciągnięcia jakichś ubrań. 

Po paru minutach bieganiny byłam gotowa do wyjścia. "Energia" nie była daleko stąd, dlatego pozwoliłam sobie jeszcze na zjedzenie jakiegoś śniadania. Przyłączył się do mnie Adam.

   - A co to za mina?

   - Jaka?

   - Nie wyglądasz na zbytnio zadowoloną.

   - Bo nie jestem, dobrze o tym wiesz.

   - Słuchaj, zawsze mogłaś trafić gorzej.

   - Na przykład do klubu fitness na zajęcia +60? - zaśmiałam się.

   - Na przykład - zawtórował mi.

   - Ci ludzie chyba nie rozumieją po co poszliśmy na te studia.

   - Po prostu chcą nas sprawdzić w nietypowych miejscach i rolach. Ciesz się, że masz siatkarzy, z chęcią bym się z tobą zamienił.

   - Koteczku, ale to nie będą lekcje odbijania czy mocnego serwisu, ale sprzątanie i układanie piłek po nich.

   - Zawsze coś tam podejrzysz.

   - Wiesz, że u mnie na pierwszym miejscu są sporty zimowe. Dobra, pójdę to zobaczę co i jak - odpowiedziałam i upiłam ostatni łyk kawy. - Nie wiem o której wrócę, więc masz zrobić zakupy - dodałam.

   - Ale...

   - Jakie ale? - przerwałam mu. - Kończysz z seniorami o 13, nie wymiguj się - zaśmiałam się, a na wychodne posłałam mu buziaka i opuściłam mieszkanie.

20 minut później...

   - Dzień dobry - powiedziałam wchodząc do pomieszczenia, ale nikogo w nim nie zastałam.

   - O, dzień dobry – usłyszałam po angielsku.

   - Jezu, jak mnie pan przestraszył! - odwróciłam się i ujrzałam mężczyznę stojącego za mną.

   - Aż tak? - zaśmiał się.

   - Nazywam się Alicja Mianowska, od dzisiaj miałam zacząć tu praktyki.

   - Od dzisiaj? Już sprawdzam - odparł i podszedł do biurka, na którym leżały różne papiery. Po chwili znalazł chyba to czego szukał, uśmiechnął się i powiedział : - Zapraszam za mną.

Idąc za mężczyzną rozglądałam się dookoła. Mijałam gabloty z różnymi nagrodami, pucharami, medalami i innymi rzeczami ukazującymi osiągnięcia PGE Skry Bełchatów. Nim się obejrzałam, przeszliśmy przed długi korytarz i znaleźliśmy się na boisku. Czekało tam kilkunastu chłopaków w dresach i spoglądało w naszą stronę. Podeszliśmy do nich.

   - Witam panowie, jak się dzisiaj czujemy? - spytał mężczyzna.

   - Rewelacyjnie treneiro - odpowiedział Michał Winiarski. Tak, mimo tego, że nie byłam jakoś specjalnie oddaną i zapatrzoną w siatkówkę fanką, to znałam każdego gracza z każdego klubu. Taki urok studiów, wszystkiego się nauczysz.

   - Jak widzicie, jest ze mną piękna kobieta, która od dzisiaj przez pół roku będzie oglądać wasze spocone tyłki - zaśmiał się "szef". - Każdą sprawę techniczną kierujemy do niej, jasne?

   - Jasne - odpowiedzieli chórkiem.

   - No to teraz biegiem do szatni i za 5 minut rozgrzewka - zarządził mężczyzna, po czym wszyscy się rozeszli. - A ja z tego wszystkiego zapomniałem się przedstawić, nazywam się Miguel Falasca i jestem...

   - Trenerem Skry - dokończyłam za niego. - Znam pana i pańską drużynę - dodałam.

   - W takim razie obserwuj każdy mój ruch. Broń Boże nie patrz na moich chłopaków - powiedział z powagą i hiszpańskim akcentem, przełamującym jego angielski.

   - Dlaczego? - zapytałam zdziwiona.

   - Bo przez pani urodę nie będą się mogli skupić na grze - odparł śmiejąc się, po czym oczywiście mu zawtórowałam.

   - Niech pan nie przesadza. Co mam robić?

   - Proszę przygotować sprzęt, a później usiąść i czekać na dalsze polecenia.

W odpowiedzi pokiwałam głową i zdecydowanie poszłam przed siebie, jednak od razu usłyszałam głośne chrząknięcie, przez co od razu się odwróciłam i spojrzałam pytająco na trenera.

   - Magazyn jest w drugą stronę - powiedział i z uśmiechem pokazał mi drogę, a ja lekko zmieszana udałam się w podanym kierunku.

Po chwili...

   - Ale tu syf - szepnęłam sama do siebie.

Wpakowałam wszystkie piłki do wielkiego kosza na kółkach, zgarnęłam jakieś ścierki i inne potrzebne moim zdaniem rzeczy i po paru minutach wróciłam z powrotem na parkiet obładowana jak wielbłąd.

   - Do you need a help? - usłyszałam i spojrzałam na prawie dwumetrowego chłopaka, który obdarzył mnie nieco nieśmiałym uśmiechem...

_______________________________________________________________________

Jest i pierwszy rozdział. Na początek trochę krótki, ale z czasem będą one dłuższe i mam nadzieję, że coraz ciekawsze :) Druga część opowiadania pojawi się w niedzielę :) Jeśli chcecie się o coś zapytać, możecie pisać w komentarzach, a ja na pewno na wszystko odpowiem ;) Tymczasem to wszystko. Całuję Was mocno i do niedzieli ;)

#uzależniona_od_siatkówki